Soep van de Week in Het StamCafé

Ik kan oprecht genieten van het leed van anderen, en met name als het gaat om expats en digital nomads die knettergek worden van Portugezen en helemaal doordraaien in hun beloofde land Portugal. Daarom surf ik regelmatig naar Portugal Propaganda - The truth about living here, een heerlijke Facebook-groep. Hedenochtend smulde ik van deze noodkreet:

Als ik een kort verslag zou geven van mijn 5 jaar en 10 maanden in Portugal en wat mijn vrouw en ik hebben meegemaakt, zou het grote publiek dat niet willen geloven. Het is een van die dingen die je moet meemaken om te begrijpen hoe erg het eigenlijk is. Het is alsof je naar een concentratiekamp of goelag wordt gestuurd, of jarenlang in een oorlogsgebied verblijft, afgesneden bent van de buitenwereld (zelfs van Spanje) en omringd bent door de slechtste mensen ter wereld, die je niet kunt vertrouwen, zelfs niet als je ze betaalt voor hun vertrouwen, en daardoor volledig uitgeput raakt. Dit geldt ook voor je eigen advocaten, artsen, tandartsen, zakenpartners, accountants, Portugese “vrienden” en ga zo maar door. Ik zou het rangschikken als een van de slechtste landen ter wereld, omdat het echt geen enkele positieve eigenschap heeft, net als landen als Afghanistan. Omdat ik daadwerkelijk in Afghanistan ben geweest, kan ik dit met enige zekerheid zeggen.

Nou ben ik ook in Afghanistan geweest, en ik vind de vergelijking met Portugal wat kort door de bocht en eigenlijk is het best wel een belediging voor mijn landgenoten. Vooruit, ik maak regelmatig grapjes over de shallow end of the gene pool die de Algarve in sommige opzichten is (de Moren hebben hier net iets te lang huisgehouden) maar de enige enigszins aantrekkelijke Afghanen die ik ontmoette tijdens mijn episch bezoek, daags na 9/11, waren de bacha bazi, de dansmariekes met pielemuisjes die de woeste baardmannen moeten animeren.